Rozmiłowski Roman Zygmunt, przybrane nazwisko Roman Chutnik, pseud.: Roman, Srebrny, Zawada (1915–1944), oficer Armii Krajowej. Ur. 28 II w Samborze, był synem Mariana, właściciela masarni, i Janiny z Łabuńskich.
Uczył się R. w Państwowym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Samborze i tam w r. 1933 otrzymał świadectwo dojrzałości. Rozpoczął potem studia w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie. Powołany w r. 1935 do wojska, poświęcił się następnie zawodowo służbie wojskowej i po ukończeniu Szkoły Podchorążych Artylerii (1938) dowodził w stopniu podporucznika plutonem w 1 p. artylerii motorowej w Stryju.
W kampanii wrześniowej 1939 r. był R. dowódcą plutonu w 6 dywizjonie artylerii ciężkiej 6 Dyw. Piechoty Armii «Kraków». Po zakończeniu działań wojennych usiłował przez Słowację przedostać się do Francji, ale po nieudanej próbie przejścia granicy udał się do Warszawy. Od grudnia 1939 działał w konspiracji w Służbie Zwycięstwu Polski i w Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) – Armii Krajowej (AK). Początkowo dowodził plutonem, a od czerwca 1940 baterią w 7 p. p. «Madagaskar» – «Garłuch» ZWZ. Wkrótce potem przeszedł do grupy likwidacyjnej Wydz. II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ. Po odejściu jesienią 1941 ppor. Leszka Kowalewskiego objął R. funkcję zastępcy jej nowego dowódcy ppor. Aleksandra Dakowskiego, zaś po odejściu Dakowskiego (jesień 1942) został dowódcą tej grupy, podporządkowanej teraz Wydz. II Komendy Obszaru Warszawa AK i rozbudowanej do plutonu. Na mocy rozkazu Dowódcy AK został z dn. 11 XI 1942 mianowany porucznikiem służby stałej. Był uczestnikiem wielu akcji wyrokowych (likwidacji zdrajców i konfidentów niemieckich na mocy wyroków sądów podziemnych), m. in. Igo Syma (7 III 1941) i Józefa Hammera-Baczewskiego (1 VIII 1942), a później dowodził wieloma takimi akcjami.
W czasie powstania warszawskiego dowodzony nadal przez R-ego pluton (nazywany plutonem «Zawady» lub plutonem «Kruków») walczył jako 2 pluton «Koszty» (Kompanii Sztabowej Komendy Obszaru Warszawa AK), zaś R. od 9 VIII 1944 był także zastępcą jego dowódcy, rtm. Zygmunta Konopki. Uczestniczył m. in. w walkach o gmach PAST-y (Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej) i o budynek Komendy Policji. Dn. 26 VIII t. r. na łamach „Demokraty” (nr 178 s. 4) ukazał się, przeprowadzony już w czasie walk powstańczych, wywiad z R-m pt. Pierwszy strzał z podziemi. Rozmowa z człowiekiem, który zgładził Igo Syma, kilkakrotnie przedrukowywany po wojnie. W dn. 30 VIII 1944 został R. ciężko ranny na posterunku obserwacyjnym w gmachu PAST-y w czasie przygotowywania uderzenia oddziałów powstańczych Śródmieścia mających wyjść na spotkanie oddziałom przebijającym się ze Starego Miasta. Umieszczony w szpitalu polowym przy ul. Sienkiewicza, zmarł tu 3 IX 1944 i tego samego dnia został pochowany na placyku u zbiegu ul. Jasnej i pl. Zgody; po ekshumacji w r. 1945 przeniesiony został na cmentarz Wojskowy na Powązkach. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i pośmiertnie Orderem Virtuti Militari V kl.
Młodsza siostra R-ego Danuta pseud. Ziuta (1920–1944), nauczycielka, od r. 1941 należała również do ZWZ-AK w Warszawie, była kolporterką biuletynu radiowego „Echo”; aresztowana podczas obławy 5 lub 6 I 1944 i osadzona na Pawiaku, została rozstrzelana 11 II t. r.
Kunert, Słown. konspiracji warsz., I (bibliogr.i fot.); Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945. Poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej, W. 1988 s. 343 (dotyczy siostry, Danuty); – Bartoszewski W., Likwidacja Igo Syma, „Stolica” 1957 nr 48 s. 10 (fot.).
Andrzej K. Kunert